هوشنگ, سارنج
می خاس ؛ شهری سپیدو پاکیزه ؛ زیر, درختان, گرمسیری همراه باغچه های آگنده از گلهای رده بندی ؛ و سایبآن , برگهای بادبزنی نخلهای آریه ای و بلوارهای پر درخت, گل ؛ پا سوی شنفرشهای کرانه ای مدیترانه ی پاکاب , آسمانی رنگ ؛ دراز کرده به گردشگران هزارانی و آنان که تن به آب سپرده یا زیر,آفتاب, روزی روشن ؛ خستگی از تن می زدایند خوش آمد می گوید. خانه های سپید چونان لک لکهای برفی بلند پا ؛بر کول هم سوار ؛ بر دامنه ی باغسار های گرمسیری بالیده اند. کوچه ها باریک ؛ خود روها کوچک و بر دو کرانه بر دیوارها چسبیده . فروشگاه ها ی بزرگ جایی دیگرند. سراشیبیها؛ تند ؛ سر بالاییها ؛نفسگیر. جانمایه ی شهر سازی یورش بر دامنه های سنگیست. همه ی سازه های زیستی و پیشه ای رو سوی دریا دارند.
اراده و خواست, مردمان؛ در هم شکستن, سنگ بوده است. تا بر نیاز شهر سازی اندیشمندانه برسند. قانون ؛ آهنگ, زیستن بر بنیاد, آزادی . خون, گردنده در کالبد, سر زمین ؛ در آمد از راه, گردشگریست ؛ که پس از سیر شدن شکم, توده های مردم ؛ پس ماندش از راه, باژ ؛ به فرمانروایان می رسد. دامنه ی هر کوه ؛ با تراسبندی و دیوارکشیهای کشندی ؛ بستر , کشتورزی یا باغداری شده است. خاک, زراعی را از سنگ تراشیده اند. در خاکهای شیستی آبیاری چکه ای می کنند و شکار, روزی. درازای دیوار های سنگچین ؛ صد ها برابر کشیده تر از دیوار, چین است. در برابر, کمآبی ؛ همچون ایرانیان, نیاکانی ؛ که در پی آب ؛ زمین و سنگزارها را کاویدند و کاریز هایی با فاصله ای تا ماه بر خاک , خشک آفریدند؛ بر کوه ها غلبه یافتند. شهرهای شهر و روستا دو رشته آب؛ یکی آب, پالوده دیگری آب, خام برای آبیاری دارند.
آن سوی مدیترانه رو در روی اسپانیا ؛ سر زمین, “مراکش ” است و شنهای روان از بادهای روبنده ی هر چه از زمین برتر است. گهگاه ؛ غبار های سرخ, اخرایی ؛ تا این سوی مدیترانه و شهرهای دریاباری و گستره ی اندلس هم می رسد. این مردمان نزدیک به هزار سال با ریشه گرفتن, عربها بر سر زمین, مادریشان کلنجار رفتند تا بر آنان پیروز شدند. و گفتنیست که فرمانروایان, دست نشانده ؛ این سر زمین را کوشیدند ؛ در آغوش, استبداد بیندازند؛ و خودشان هم ؛ نتوانستند با آنهمه در آمدهای فراوان , نفتی برای عربهای خودی ؛ بهروزی بیافرینند. ………..