کویر در جویدن, باریکه های زندگانی
و بیابان سازی ؛
در آرامش, سنگی ؛
چون مروارید در تاریکی صدف
رو به گسترش دارد.
شولای تپه ها؛
شن ؛
خسته از بادهای شنروان؛
هوهو کنان و زندگی سوز؛
شعر بلند, آفرینش را
با الماس دانه های نمک ؛
آذین می کند.
و آدمیان
سنگینتر از سنگ ؛
مرگ را تجربه.
دهقان, پیر ؛ گودال, اشک, سنگ را
به روی پنج بوته ی کدو
زیر, سایه ی چهار گردو بن؛
می گشاید.
تا سالی به بلندای مناری مطا ع را
هزینه ی زندگی کند.
ه.س
۲۵ فوریه ۲۰۲۵
تورنتو