هوشنگ, سارنج
… از چهاردهم جون ؛ یک هفته در شهر, بس زیبای ” نیوپرت بیچ “, کالیفرنیا ؛ مهمان بودیم. شهر در ریزه کاریهای هنری ؛ بر بنمایه های معماری دیرین , مایایی- ازتکی – اینکایی که مرده ریگ, مکزیکایی می باشد؛ جلوه هایی نوین ؛ در پردازشی خیال انگیز دارد.می توان گفت به پاره ای آرزومندیهای دوران, کودکی – در پاره ای سازه ها ؛ جامه ی کاربری ؛ پوشانده شده است. صحنه های مینیاتوری ؛ چونان پندارها در نمادی بخار آیین ؛ در حالت, رقصندگی رو سوی آسمان ؛ به حال پیچ و تاب خوردن ؛ در انجمادی تندیسگون ؛ در ماندگاری جانمند ؛ نموداری یافته اند. بکارگیری ابزار های نوین ؛ استادی و هنروری زیر, چتر, توانمندی مال و جا ه ؛ می تواند؛ به امالهای بلوغ یافته سامان دهد. زیرا ؛ زمینه ی رفاه و نبود, اندوه, نان ؛ می تواند زبری و خشنی و گاه هم؛ خامیهای کار بر سنگ یا چوب یا گل پخته را خیالپردازانه و زیبا سازد؛ که باز تاب , دوران, کودکی افسانه ای در معماری و دیگر گونه های هنری رد یابی شود . چنانکه نه اینجا که هر جای دیگر هم؛ شهر های عروسک ها؛ نه تنها باید است و زیبا که ریشه در معماری دلانگیز , پخته و خیالپردازانه با اندیشه ی پرواز بر اوج, کهکشانها دارد.سازه های هنری در همسایگی نیز ملغمه ای از ته مانده ی تاریخی فرهنگ, اشرافی اسپانیایی در چرخه ی بازی در ها و پنجره ها و تاقبندیها و حیاط سازیهای سر پشت, هم و آرچ های سنگی و اهنکاری گلبوته ای ؛ بالیده بر مفتولهای آهنی بهم تابیده در گلبرگهای پرچیده در گوشه و کنار,پیشخانهای باغچه دار؛ پر از آبفشانهای چرخی دارند . آبنماهای گرد یا چراغ پایه ای؛چدنریز .زیر, داربستهای گل آویز و سایه سازهای ,سودمند. دروازه ازپس, دروازه ؛ پیوندان, پهنه های نه چندان گسترده ؛ برا ه , خنکسازی . موسیقی رنگ و بو ی خوش و نماد؛ پیوندی هماهنگ دارند. زیرا این آدمیانند که بر بستر, آرامش و آسایش و آزادی در درنگهایی از زندگانی جهانی ؛ درون خود را در زمینه ی هنری باز تاب می بخشند
ده , بامداد؛ مه از روی دریا بالا گرفت و رفت تا آفتاب آمد و نسیم. بر شانه ی گسترده و گرم, ” لاگونا بیچ ” می رفتیم. اینجا ؛ پیچ و تاب, و رقص, مو ج , در انحنای تنه ی درختان, تندیسی ؛ ریخته گر خانه ی برنز,گداخته را ؛یخزده می نمود. تنه های سنگواره ای درختان شگفتی زا ؛ چنان ” ماگمایی ” ریخت؛ گرفته اند که در بازه هایی سپستر؛ چونان شاخ , قوچ های کوهی سالمند با ستبری ؛ تابی از پس, تابی دیگر را نشان می دهند و در زیر, چتر, سبز, گیاه ایستاده اند.
سه شنبه راه افتادیم. بر شانه ی بزرگ راه. پر شیب و خمدار ؛ ازلای تپه ها ی بیدرخت و گلزارهای گرمسیری گسترا . همسو در زنجیر, خودروهای خزنده. پس از دو ساعت به پآرک “سن دیه گو “رسیدیم؛ در حیرت, درختان, شگفت تنه و گلسارها. گیاه و آدم؛ در برهوت, بی آبی ؛ نظر و نژند می شود . اگر آدمیان بر استقرار, باورپای نفشارند و آزادی و ماندگاری و تکامل و سازگاری را به اجبار و قداست نکشانند؛ چرخه ی هستی ؛ ادامه می یابد بر فرش, مهربانی و دادگری تاختن؛ زمین را یکسره ؛ بهشت خواهد ساخت.
اقیانوس بود و خور, بزرگ و چشمان, شناور در دیدن. زمینه ی شگفتی ساز ؛ گل بود و درکختان, تنه تندیسی . همه جا ؛ معماری کهنه و نو در هم تنیده ؛ رنگ آمیزی بدنه ی سازه ها و نگاره های “فرسکی ” انگ, پختگی نیاکانی دارند, راه, بلند ؛ شهرکها و کشتزارها و کارخانه ها را می برد و می رود. وجبی از خاک ؛ چه شور یا شیرین خالی و رها؛ نیست و تمامی کرانه های آبی پر ژرفا؛ در دست, نیروهای آفندی دریایی و آموزشی و گردشگری می باشد. شب در راه, بازگشت, به خانه ؛ موشک, ” فالکن,۹ “حمل, بیست ماهواره را به سوی آسمان دیدیم. چه شکوهی دا شت. سمند, سیپید گیسوییبر فرش, آسمان می تاخت ؛ نماد, دانشمندان, فضایی.
داستان, کار است و کاردانی و افسانه ی بر راه . نه نشستن و دیدن. که بزرگی آدمی ؛ بر دانش است و هوشیاری و بر گردن تاریخ سازان است که دروازه های دانش , روز را بر جوانان و فرزندان, مردم, خود بگشایند تا از کاروان دانایی و ا نمانند. آزادمنشی هم آب, سقاخا نه نیست که بر رهگذران سبیل شود. آبست و زیبایی و گل ؛ فرزندان مایا ها ….با کلاه های آفتابگیر و اینک و قیچی باغبانی به آبیاری و چمن آرایی دست دارند ؛ آنسوتر ؛ در گرمای خار سوز ؛ در کار, سنگکاری و خشت ؛ عمر در پای معبد,حسرت قربان می کنند.
ه.س
۲۳ جولای ۲۰۲۴
تورنتو