روزها ؛ با درخشش, کلان ستارگان و چرخش کهکشانی هست می شوند و با خرد, اندیشه وران, خاندان, انسانها؛ به نماد, آشتی ی پایدار و شاد زیستی نامگذاری می شوند و هراز گاه در دورانهای زیست, آدمیان ؛ با جابجایی پرده ی باورمندیها یا زیستگاهی ؛ نامجشنها ؛ زاد روزها ؛ آ فریدگاران ؛در پی شیوه های زندگانی نوین ؛ دگر گونیها می یابند. زاد روز, خورشید ؛ به دیگری می رسد. همچنان تا آدمی بر زمین می زید. هر روز,تاریخی ؛ در دستان, کسانی می گردد. روزی به نام, مهر ؛ روزی دیگر ؛جایی دیگر خدای آفتاب . گاه آفرینش از فراز, المپ سر می گیرد گاه بالاتر یا میشی و مشیانه. گاهی فرشیمها (فصول )دو گانه گاه چهار . …این آسیای پسایی ؛ زیر, پوشه ی نامها _ بهانه ها – نمادیست بر بهروز زیستن بی دلهره ی نابودیهای ناگهانی از جنگها و ستیزه گریها . پیامرسا نیهای دانشورانه ؛ به ریسمان, پر تاب می ماند. پیچیدگیها دارد نمادین (سمبلیک ).در برابر ؛ اشوبزدگیها ؛ از زیر ساختهای ندانمکاری ؛ سبکسری و فریبندگیها ؛بر می آیند . جنگ و ستیز شتاب می گیرد و درخت,نا بارور, من خود همه هستم و دیگری هیچ؛ می بالد . این شب اندیشی که چرا از کوچه ی سایه سار, ما بانگ, دیگر جشنی بر خاست – بی پروانچه ی ما -روز های شاد, زندگانی را تیره بی هوده و ناسور می سازد. آیین بندگی ی زیستن در تاریکخانه ؛ بهر نامی را بایستی از اندیشه فرو نهاد. این پوسته ی من اینم تو آنی را بشکرید و روزگارانی تابنده و بشکوه در خواهری و برادری گیهانی بسازید .
آغازین ؛ روزسال, هر کجای گیتی را جشن بگیرید. به امید, آشتی پایدار و رهایی از چنگال, مرزبندیها. هوشنگ, سارنج یکم ژانویه ی ۲۰۲۲ تورنتو
نوشته های هوشنگ سارنج