هوشنگ, سارنج
فریدون ؛معلمی بزرگ ؛ تاریخدانی کم مانند و مفسر,رویدادهای تاریخی کارشناسانه بود. ایشان آرامترین جوان, کلاس, ما در دبیرستان ادب , اصفهان ؛ دانش اندوزی می نمود. به پاکی آب, چشمه ی دیمه. ذهنی پرورش یافته ی مکتبی داشت. با خوانشی گسترده و ژرف در زمینه های تاریخی و تاریخچه ی احزاب بویژه بر بنمایه های آنالیز, مادی . او نجیبترین جانبدر برده ی دوران, تشکیلاتی جوانان, میهنخواه و آرزومندان, رسیدن به آزادیهای ا ندیشه وری و دادگری اجتماعی شمرده می شد. تحصیلات, عالی ایشان در راستای تاریخ وآ مزشگری آن بمدت, سی سال پیشه ی دبیری هزینه گشت. در نقد و بررسی از سوسیالیزم, علمی جانبداری می کرد. دوستان و شاگردان, هواخواه ؛ بسیار داشت. من هم با او بسیار دوست و آشنا بودم. در جوانی و دوران دبیرستان هر زمان فرصت می یافتیم؛ در خانه ی پدریش در کوچه ی حمام, شیخ , بهایی ؛ پای خمهای سرکه – در سرکه دانی آن خانه – به بلندای دیوارچه ای نردبان نیاز ؛ می نشستیم و کتاب می خواندیم و پرس و جو می کردیم. یادم نمی رود که هر بار من محو, گلها و پرندگان, گچبری شده ی اتاق مهمانخانه ی بزرگشان می شدم. بویژه طوطی های سبز , نوک قرمز , کلاف دورچین, زبرین. چه روزا ن و شبان, تورق, نوشته ها که چون باد, صرصر گذشت . سالهای خدمت , خوزستان, من ؛ ما را از هم جدا ساخت. وی از دلدادگان,و بنیان, ” جنگ, اصفهان ” بود. محمد, حقوقی ؛ سراینده ی سرشناس و روانشاد؛ یکی از کتابهای شعرش را به نام, وی آزین داد.
مهتابگیر,خانه ی من؛
باریکه ایست؛
نازکتر از پرده ی پندار, پشه ای .
دیشب که ماه بر سر, ایوانکم؛
خیمه می فرآشت.
هوش از دو گوش , من
ربود.
لبریز گشتم از تهی شدن.
بنیاد, ما ؛ در گرو, یک دمست؛
ترسیده؛ رنگ, ماه, شب.
شبهای پر هراس .
ه.س
۲۲ سپتا مبر, ۲۰۲۲
تورنتو