هوشنگ سارنج
پریشب تا بامداد باران می بآرید. باد هم , دانه های ریز را , به پنجره ها, می کوبید ؛ نیمی از روز هم, ابر ها هنوز , از بارش دل , نکنده بودند و آسمان آبی را, با تکه های ابر های بارنده , چند پاره می نمودند. ابر ها رفتند و آفتاب آمد. بیشه ی نزدیک ما ؛ با آب روان بین درختان و بوته زار ها ؛ دیدنی است. هوا پس از باران سرد می شود همراه با نسیمی پیچنده و خنک. در بیشه راه؛ با برگهای پخته در آب,باران و لگدها؛ پوشیده بود. زرد و قهوه ای و سرخ, بهم پیچیده؛ لایه لایه ای ویا؛ دور از هم. برگ ریزش نبریده بود ؛ برگها؛ بر بالش هوا؛ نرم؛ فرفره آسا ؛ بر ؛ برکه های آب باران؛ می نشستند.
…نه بخود ؛ که ؛ ندانسته؛ به گذشته می روم. به دوران مدرسه ؛ به کلاسها و بچه ها؛ همکلاسیها و آموزشگران ؛ مهربانیها و ستیزه ها ؛ همواره در همه ی نا رساییها؛ خودم را گناهکارو سزاوار آنچه هستم؛ می دانم. پس از باز گشت بخانه؛ دخترم آمد و ما را به آکواریوم بزرگ شهر برد. جایش؛ پایین شهر میان, خیابانهای بزرگ ؛ اتوبان ؛و پلهای هوایی فراوان در همسایگی ی برج بلند, تمامی ی دنیا؛ در روزگار گذشته. سازه ها؛ هم همانند, آدمیان ؛ دوره ی مفید دارند و شکوه و جوانی؛ فرازی و فرودی. هزینه ی بر پا نگهداشتن, چنین ماهیخانه هایی؛ آموزشی -دیدنی ؛ بسیار است و بجایش؛ دست آوردی آگاه کننده و سودمند دارد.
…زیر, آسمانه های شیشه ای یا؛ دالانهای دیداری ی سه سویه ایستادن و شناگری ی ماهیان, سبک رو ؛ را؛ در آب دیدن و از پشت, آن دیواره دست بر سینه و باله و دم, کوسه یا سفره ماهیی کشیدن؛ حس, یگانگی و یکتایی به بیننده دست می دهد. که دریافتی ناب از فراگیری و دور شدن از آستانه ی ترسی ریشه دآر ؛ در ناشناسی و دوری از گونه های هستی می باشد. رسیدن به بیباکی ای که ؛ ویژه ی غواصان, بسیجیده ؛ در آبهای ژرف, دریاهاست. در خیمه ی زیباییها؛ آدمی ؛ پاره ای ؛ تا؛ کف, یادمانهای دوران بالندگی ؛ فرو می رود. رهرو ؛ تا کوچه پس کوچه های باز گشت به کودکی پیش می رود ؛ تا جایی که, چون زرد آلویی ؛ در آفتاب تیر ماهی بهم می پژمرد و پلاسیده و پیر شده ؛ رهامی شود. سفره ماهیان سینه به شیشه چسبانده ؛ درست؛ همرخ, آدمیانند . انگاره ی چشم و ابرو و بینی و دهان دارند و خنده ای بر لبها؛ بی آزارندگی ویا زبانی تلخ یا کینه ای یا مرده ریگی.
چسبیده به شیشه در آب ؛ راست می ایستند و بال می زنند و پرواز می کنند. همزمان ؛ کوسه ای کشیده اندام می رسد ؛ یا؛ اره ماهیی ؛ با پوزه ای دراز ؛ که ؛ برگهای موج را سبک؛ پرگار می کند. سفره ماهی دیگری ؛ چونان کبوتری سپید و دلباخته ی پرواز؛ به نرمی ی یک هرییر انگلیسی ی پیمان ناتو؛ به نرمی ؛ سقف پروازش را کم می کند برای فرو نشستن؛ تا زمین. و برای آن ؛ هر دو بال را در آب می گستراند و با بالزدنی هماهنگ؛ آب را زیر باله هایش ؛ چنگ می کندو از کناره ها ی پهلو ها ؛ می فشرد؛ تا سنگینی ی خود را به کول آب بیندازد. باله ها؛ قانونمندی ی هستی ی آب و هوا و شنا و پرواز را ؛ یک کاسه می کنند. هنگام, بیرون شد؛ گونه ای گیجی ؛ فراگیر می شود. از دیدن هزار لایه ی زیبایی ی بهم تنیده و چه دردناک است این بافت آفرینش را در هم ریختن و نابودیش را نگریستن .
بیرون پرنده ها ؛ دانه می چینند . سر سوی آسمان کنیم؛ چشمانمان ؛ به دروغ می بینند؛ برج برزمینه ی آسمان آبی و ابر ها ؛ می دود. این چشمها؛ بربنیاد, داده های نادرست ؛ دروغ ؛ می بینند و گوشها؛ نادرست می شنوند؛ مگر سالها؛ نیست که با از دست دادن, توان, شنیدن ؛ دروغ به باور های ما افزوده می شود.
**********
٦ اکتبر ٢٠١٤
تورنتو