برگی از یادداشتهای روزانه ی ” سالهای کویدی “

هوشنگ, سارنج

” دوشنبه ۲۰ آوریل, ۲۰۲۰ ”
خون, خورشید؛ بر دیواره بلند, کوههای سر بر کشیده تا آسمان و پهنه ی دشتهای سبز از گندمزارها؛ زیباست نه شهرهای در خود خموده و از نفس افتاده. آفتاب از شیشه ی پنجره های بسته می تابد. ترس از چهره ی شهر می بارد . آمار ها و گرافها؛ همه بد خبرند. امید رستن از خانه های بسته و آرزومند, تلنگری به گشایش؛ روز به روز ؛ کم توانتر می شود. در راستای هر روزه , کوتاهتر شدن, پهنه های هر کاشانه ی غریب افتاده ؛ خستگی زور آورتر می شود. دلزدگی؛ رو به افزایش دارد. بر هر نا کار آمدی ؛ نیک گفتاری؛ جز؛ کم تابی پذیرفته نیست. من در خود تا می شوم. کمتر می توانم کاری را درست به سر رسانم. روز به روز ؛ بی توانتر می شوم. آرامش و سکوتم از جوشیدن, واژگان, خشمین ؛ کوبنده ترمی شوند. موسیقی بازاری – که از هوای خلنده ی دم کشیدنی – بایسته تر است؛ آزارنده تر می شود. دیوارهای دور و برم؛هر روز کوتاهتر دیده می شوند؛ همه چیز آرام آرام؛ مزه ی شیرین خود را از دست می دهند. گرسنگی از بازتاب, چگونگی خود روی بر تافته است . و بازه ی میان, خود نمایی را از دست داده و دورتر و دورتر می رود. سایه وآر و آهسته به دیگر باشنده ها فرو کشیده می شوم. این نرمش, سلولی ؛ ساینده است؛ و بمانند, خوردگی ی سنگ در لیسه ی آب است. از من بپرسند چرا ؟ پاسخی ندارم. که دگردیسی درونیست. چاره در ناچاریست. خوابیدن هر دم ؛ منشی نو ؛ بخود می گیرد. سر, جای خود نیست. هر دم که بخواهد ؛ می برد. این گوشها خود اندوهی بزرگ در رهاندن شده اند. و چشمان که با هر کشش, پوستی ؛ کارکردشان را از دست می دهند. پلکهاآزار رسان شده اند . دیدن که روزی ؛ بخشی از درک, جهان, بیرون بوده اند؛ امروز؛ کوتاه می آیند. پاها از کشش وامانده و انگشتان ؛ شمع های سوزاننده اند. در سایه ی کوید ۱۹ چه زیبا به راه, نابودی افتاده ایم. آفتاب آهسته ؛ از پشت, دیوار, روبرو ؛ سرک می کشد و سرم را به آ غو ش می کشد. لاله های گوشم را گرم می کند. کسی میخواند ؛ آوا یش از دور می آید. ایستایی و کهنگی در هم آمیخته است و گذشته را در یاد بیدار می کند.
تمام, روز سرد بود از بهار نشانه ای نیست؛ بی سخنی و دور از هم ایستادن کاربست دارد. فردا به ناچاری از خانه بیرون می روم بمانند, مورچه خوار , زره دار .پزشک مرا خواسته است.
تا شب مانده است.
زمرد, سبز از گیسوان , بید ها می تراود . خیلی آرام و غریبانه بهار پاور چین می کند. پیسین؛ آفتابی کم جان ؛ دیوارها و شانه ی درختان, لخت را گرم کرد. برای دوری از دلتنگی از خانه پا بیرون نهادم؛ یکباره آشنایی خود با آفتاب را در یافتم. گستردگی و سایه سازیش را و سترگیش را و مادریش را که با زمین ۸/۳ دقیقه ی نوری بازه دارد. نیاز , به درک, زیبایی و وابستگی به آنرا بیاد آوردم. …..

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *